‘Max Verstappen’ neemt afscheid

5 januari

Emma Handson bestaat dit jaar 30 jaar. De laatste zevenenhalf jaar daarvan was Dorine hier aan het werk als (medisch) transcriptionist. Per 1 januari neemt ze afscheid. De supersnelle typiste – ze werd laatst Max Verstappen genoemd door haar collega’s – gaat met pensioen. Ze kijkt met veel plezier terug op haar jaren hier: “Als ik nog door had moeten werken tot mijn 67e, was ik hier gewoon gebleven!”

Transcriptionist

Om te beginnen: wat doet een transcriptionist eigenlijk en wat moet je daarvoor kunnen? Dorine: “Wij zijn de hele dag bezig met het uitwerken van dictaten, die zijn ingesproken door klanten. Ik zet mijn koptelefoon op en luister naar de verhalen van klanten. Die typ ik uit in een verslag, waarbij ik continu oplet of het goed Nederlands is wat ik intik. Alles wat wij typen, wordt nog nagelezen door een collega. Klanten krijgen vervolgens een perfect verslag binnen 24 tot 72 uur retour. Ik hou van typen en ik hou van de Nederlandse taal en dat zijn precies de twee zaken die je nodig hebt voor dit werk.”

Klanten

Om wat voor soort dictaten gaat dat dan? “Onze klanten zijn met name arbeidsdeskundigen, schaderegelaars van verzekeringsmaatschappijen, expertisebureaus, juristen, artsen en medisch adviseurs”, vertelt Dorine. “Het is dus veel medisch, maar een medische achtergrond is niet direct noodzakelijk. Ik had die ook niet toen ik hier begon. Ik ben er vanzelf ingegroeid en ken inmiddels heel veel medische termen. En wat leuk is voor de afwisseling: ik heb ook weleens een afstudeerscriptie, octrooien voor uitvindingen en zelfs een hele wijncursus uitgewerkt.”

Dictee

Een medische achtergrond had Dorine dus niet. Hoe kwam ze dan bij Emma Handson terecht? “Ik kan heel snel typen!”, lacht Dorine. “Ik leerde E-Way Out – zo heette Emma Handson toen nog – negen jaar geleden kennen dankzij een dictee dat het bedrijf had georganiseerd. De winnaar werd een baan aangeboden. Dat was ik niet, maar ik ben er nog steeds trots op dat ik de enige vrouw was in de top tien! Ik was erg geïnteresseerd in het werk, maar op dat moment waren er geen vacatures. Ik bleef het bedrijf volgen en anderhalf jaar later ben ik alsnog aangenomen.”

Werkdag

Dorine en haar collega’s werken veel vanuit huis. “Dat vond ik een van de voordelen, hoewel het niet betekent dat ik dan kan werken wanneer ik wil”, aldus Dorine. Ze legt uit: “Ik zeg weleens: ‘Er loopt een draadje van mijn computer naar kantoor.’ Ik log gewoon om 9.00 uur in. Dan staat er een lange lijst dictaten op mij en mijn collega’s te wachten, waarop we worden ingedeeld, en dan kan ik beginnen met typen. We werken op vaste dagen en uren. Maar als je een keer eerder weg moet, dan kan dat. En als het druk is, werken we met z’n allen extra, zodat de deadlines worden gehaald.”

Collega’s

Als je thuiswerkt, heb je dan wel contact met collega’s? “Natuurlijk is het anders”, geeft Dorine toe. “Ik zag het wel zitten, omdat ik in mijn vorige baan als receptionist ook geen directe collega’s had. Maar we hebben onderling echt heel leuk contact via de chat. Over persoonlijke zaken én over taalkwesties. Zo hebben we een collega die medisch secretaresse is geweest. Zij weet echt heel veel over die medische terminologie en heeft bijvoorbeeld woordenlijsten voor ons opgesteld. Je staat er dus nooit alleen voor. We zien elkaar ook geregeld op bijeenkomsten en personeelsuitjes.”

Huilende baby’s en juichende kinderen

Ook de anekdotes worden met de collega’s gedeeld. Wat schiet Dorine te binnen als ze denkt aan de afgelopen jaren? “Ik vind het wel leuk als een klant tijdens een dictaat ineens iets persoonlijks zegt”, vertelt Dorine. “Dan hoor je ineens in je oor: ‘O jee, de baby huilt!’ Of een puppy blaft tussendoor. Dan krijg je een piepklein inkijkje in iemands leven. Ik heb een keer gehad dat blijkbaar een kind thuiskwam van school en riep: ‘Pap, ik had een negen voor Engels!’ Die man reageerde daar heel enthousiast op en realiseerde zich daarna ineens dat hij aan het inspreken was. Het hoeft dus niet perfect. Het is juist wel leuk als er iets gebeurt!”

Waardering

Als transcriptionist heb je geen direct klantcontact. Maar Dorine weet altijd waarvoor ze het werk doet. “We krijgen altijd teruggekoppeld als een klant een compliment geeft”, zegt ze. “Vaak gaat het er dan over dat we zo snel zijn en secuur werken: ‘Ik had het amper ingesproken en heb het alweer terug!’ Of ‘Ik hoef het nooit na te lezen, omdat ik weet dat het goed is.’ Dat is wel echt Emma Handson, de waardering, ook onderling. Mensen zullen nooit nalaten om te vertellen hoe blij ze met je zijn.”

Stemmen

Je kunt zelfs een band opbouwen met een ‘stem’, weet Dorine uit ervaring. “Een inspreker die met pensioen ging, stuurde ons een bedankbericht. Ik heb toen een bericht terug laten sturen dat ik er ook wel aan moest wennen dat ik die stem nooit meer ‘in mijn oor’ zou horen. Dat zal nu wel helemaal wennen zijn, nu ik zelf met pensioen ga”, mijmert ze. “Het lijkt me weleens leuk als je zomaar ergens zit, dat je dan ineens een stem achter je hoort, die je herkent van het inspreken. Je hebt natuurlijk helemaal geen idee wie iemand is; een stem is het enige wat je kent.”

Afscheid

Dorine gaat het werk dus wel missen, maar komt ook haar tijd wel door. “Ik ga genieten van de kleinkinderen, reizen en museumbezoek”, blikt ze vooruit. “Maar als ik had moeten doorwerken tot mijn 67e, was ik hier gewoon gebleven. Ik hou van typen en Nederlands en Emma Handson is een topbedrijf!” Dank Dorine, je pensioen is je van harte gegund!

Vacature

Natuurlijk is Dorine niet onze enige Formule 1‑typiste, maar wij gaan haar ook zeker missen! Daarom zoeken we nog iemand voor de functie van (medisch) transcriptionist. Kun jij snel typen en hou je van de Nederlandse taal? Dan kan deze functie zomaar iets voor jou zijn. “O ja,” voegt Dorine toe. “Leeftijd is totaal niet van belang voor dit vak!” En dat is zeker waar. Bekijk vooral eens de vacature.